จำวั้ยนะเพื่อน
เมื่อเทอหัวเราะโลกก็สวยสดใส
เมื่อเทอร้องไห้โลกก็หม่นหมอง
อย่าเลยนะอย่ามัวแต่เศร้าทุกข์ทน
ยังมีฉันอยู่ทั้งคนที่เป็นเพื่อนเทอ
ในนิยามความผูกพันอันมีค่า
ฉันเชื่อมั่นรักศรัทธาเธอเสมอ
วันข้างหน้าแม้เราไม่อาจพบเจอ
มิตรภาพฉันกับเธอไม่มีวันเปลียนแปลง
คำว่าเพื่อน มีค่าหนัก กว่าคำไหน
คำว่าเพื่อน คือค่าใจ และค่าจิต
คำว่าเพื่อน ควรค่า คะนึงคิด
คำว่าเพื่อน คือมิตร ตลอดกาล
จะไม่ลืม ไม่เลือน วันเก่าๆ
แม้ว่าจะ ไม่มีแล้ว กลุ่มของเรา
แต่ก็ไม่ เคยเศร้า โทรหากัน
แม้วันนี้ เพื่อนจะอยู่ ต่างโรงเรียน
แม้จะเปลี่ยน นิสัย ไม่เหมือนเก่า
แต่ยังไง เพื่อนก็ยัง เป็นเพื่อนเรา
ไม่สนิท เหมือนเก่า แต่ไม่ลืม
เพื่อนเรานี้มีหลายแบบ
ทั้งเพื่อนกินที่คอยกินแต่ของเรา
ทั้งเพื่อนเที่ยวที่คอยเที่ยวฟรีเสมอ
ทั้งเพื่อนคุยก้อคุยทั้งวันทั้งคืน
ทั้งเพื่อน(ไม่กล้า)ตายที่เรารักที่สุด
เพื่อนทั้งหมดก้อไม่เท่าคำว่ามิตรภาพ
จำใจจึงจำจาก ใจจำพรากจากห้องหวน
จำไกลใจโอดครวญ จำกาลควรจึงจากลา
จิตฝังยังหยั่งจิต ใจจึงคิดจิตจึงหา
จำใจจึงจากลา จิตใช่ว่าจำลากัน
วันนี้เช่นวันวาน วันยังหวานดังความฝัน
วันเอยเคยร่วมกัน วันทุกวันยังร่วมใจ
พี่น้องหรือพ้องเพื่อน ใช่ลืมเลือนเลื่อนลอยได้
ผูกพันทุกทางไป ผูกหัวใจทุกเส้นทาง
ทางนี้ใช่ทางแยก เป็นทางแปลกที่แตกต่าง
ทางนี้ใช่อ้างว้าง เป็นทางเชื่อมเอื้อมถึงกัน
เพื่อนปลูกต้นห่วงใยไว้กับฉัน
คอยรดนำใจทุกวันจนเติบใหญ่
แล้วใส่ปุ๋ยที่เรียกความจิงใจ
ต้นห่วงใยเลยผลิใบเป็นความหวัง
เพื่อนคือคนสนิทเปรียบเหมือนเงื่อน
พันผูกเชือกเปรียบด้วยความสัมพัน
ความหมายหมั่นของพวกเรายังมีกัน
จะใฝ่ฝันความคิดถึงเพื่อนเอย
